Vroeg wakker vanmorgen, met veel dank aan de mug die het gisteravond nodig vond mijn wang, net onder mijn oog te gebruiken al avonddiner.

Gevolg… om 06.30u wakker met een oog zo dik dat het lijkt of ik vannacht op oorlogspad ben geweest. Maar goed, alle nadeel heeft zijn voordeel, want nu ik op tijd wakker ben, kunnen we ook op tijd op pad om 297km verder te reizen naar Kramsach, Oostenrijk, en zo gebeurd het dat we om 07.30u al Zirndorf uitrijden. Ontbijten doen we vandaag lekker onderweg in de auto.

Het is maandagochtend en dat niet iedereen op vakantie is merken we goed want het is druk op de weg. Voor München wordt aan de weg gewerkt over een stuk van 16 km en dat betekent ook 16 km file… Uiteindelijk rijden we rond 11.30u Camping Stadlerhof in Kramsach op. Een oudere dame liep voor ons uit naar de plaats, en wees ons in zeer duidelijke taal exact hoe de caravan moest komen. Ik heb nooit in het leger gezeten, maar dit is een beetje hoe ik me de commando’s daar voorstel. Ach, we blijven hier maar 2 nachten en zij heeft het vast ook heel druk (of wasgewoon toeaan pauze die inmiddels eigenlijk was begonnen…). De camping is verder prima, met grote speeltuin en zwembad voor de boys.

We doen het verder rustig aan, zetten de luifel op, rijden naar de plaatselijke spar voor de dagelijkse boodschapjes en nemen nog een duik in het mooie zwembad van de camping. Daarna met z’n vieren een potje stratego waarbij Timo de bijdehante opmerking van de dag er weer uitgooit “jammer dat mama’s brilglazen ontspiegeld zijn, anders had ik mooi in haar bril kunnen zien waar de vlag stond.” Helaas hebben die ontspiegelde glazen niet geholpen en verliezen Lucca en ik nog van Timo en Marcel. Natuurlijk dineren we vanavond echt Oostenrijks, en eten de jongens voor het eerst van hun leven Kaiserschmarren, een soort srambled pannekoek met een vleugje cakesmaak. “Hmmmmm!”

Morgen de bergen in, weer een dag met primeurs want zo’n berglift hebben Timo en Lucca nog niet eerder meegemaakt. Wordt weer vervolgd…

Nog een zelfgetypt berichtje van Lucca:

ik vint het hil leuk